Het verhaal achter mijn tatoeage

Voordat ik jullie iets over mijn tatoeage vertel, wil ik jullie zeggen dat ik het best eng vind om mij zo “bloot” te geven. Een tatoeage is heel erg persoonlijk, en er zijn zoveel meningen over, dat je nooit iedereen kan pleasen. In de Tag: First things gaf ik aan dat ik een tatoeage heb. En omdat er vraag naar het verhaal achter mijn tattoo (en ik heb hem daar ook niet laten zien) leek het mij leuk om jullie vandaag mijn tatoeage te laten zien.

Mijn verhaal

Al jaren vind ik tatoeages erg mooi, en ergens kriebelde het altijd wel om iets te plaatsen. Aan de andere kant vond ik het ook doodeng, dus deed ik het toch maar niet (het staat er wel voor je gehele leven natuurlijk). Ook omdat ik in de zorg werk, wist ik niet of ik het kon “maken”. Dit klinkt misschien een beetje gek maar mensen hebben toch al zo snel een mening over je, en een tattoo maakt daar ook deel van uit. Daarbij vond ik het altijd heel mooi om mensen te horen vertellen over hun tatoeages, de verhalen erachter en de herinneringen die bij een tatoeage kunnen horen (begrijp me niet verkeerd, een tatoeage plaatsen omdat je het een “mooi plaatje” vindt is niks mis mee). Een betekenis erachter is in mijn ogen net iets bijzonderder, je hebt dan echt een verhaal waarbij een afbeelding op je lichaam hoort. Je ziet dan ook vaak genoeg mensen die helemaal vol met ink zitten en echt hun levensverhaal op hun lichaam hebben (vind ik dan best wel erg stoer).

Nu ga ik niet zeggen dat ik nooit meer een 2e tattoo laat zetten of überhaupt een tattoo zonder betekenis (papa als je dit leest, niks aan de hand ik ben niks van plan; ik zie hem namelijk binnen 2 seconde al aan de lijn hangen). Maar ik zou nooit “zomaar” iets laten zetten, bij mijn eerste tattoo heb ik er ook echt maanden over nagedacht, en heel stiekem zat het idee al jaren in mijn hoofd.

Afspraak maken

Het moment dat ik mijn afspraak maakte was in de eerste week van Januari, ik was bij een gezin waar ik bij toeval met mijn kraamvrouw in gesprek raakte over haar tatoeage. Ik benoemde toen dat ik het stiekem ook wel zou willen maar dat ik het in verband met werk niet durfde. Ze zei dat het haar echt niets zou uitmaken of ik op mijn arm (dat was de plek waar ik hem dus wilde) een tatoeage zou hebben; “Het is toch niet dat je een doodshoofd op je arm wil laten plaatsen?” zei ze. Dit heeft mij zo aan het denken gezet, want inderdaad ik was niet van plan om een doodshoofd op mijn arm te zetten (mensen zien me aankomen, onschuldige Roos überhaupt een tattoo en dan ook nog een doodshoofd; oke dit had echt mega shocked faces opgeleverd).

Na die week zou ik voor 2 weken vakantie hebben, en er word altijd gezegd dat je het beste een tatoeage in de winter kunt laten zetten. Aangezien je de eerste paar weken de tattoo zo min mogelijk met water in aanraking mag laten komen (echt weken heb ik het dan over, douchen mag natuurlijk wel), en ook niet teveel in de zon mag zitten. Was dit dus eigenlijk het perfecte moment. Ik had al maanden mijn pinterest bord gevuld met de ideeën die ik mooi vond, maar mevrouw perfectionistisch kon niet het perfecte plaatje vinden. Ik ben samen met mijn broer naar de tattoo shop gegaan, heb mijn ideeën voorgelegd en hun mijn wensen laten uitwerken.

Omgeving

Mijn ouders wist ik bij voorbaat al dat ze het echt verschrikkelijk zouden vinden. Ze hebben niks tegen tatoeages, maar ze vinden het gewoon zonde van je lichaam. Ergens kan ik dit wel begrijpen hoor, maar het is mijn lichaam en ik was in Januari 23 jaar en dus oud genoeg om mijn eigen beslissingen te maken. Ik belde mijn vader vlak voordat ik de tattooshop in liep. Ik weet nog dat hij bleef zeggen:”Niet te groot he!” en nadat ik een foto stuurde van wat ik ongeveer wilde, gaf hij toe dat hij het idee erg mooi vond.

Mijn moeder was een ander verhaal, die vond het iets minder leuk. Uiteindelijk is ze met me mee geweest toen ik de tattoo liet zetten en heeft ze dat kleine uurtje de gehele tijd de tatoeëerder in de gaten gehouden of ze het wel goed deed (dat is dan wel weer schattig vind ik zelf). Ook zij vind hem mooi, maar wel erg zonde van mijn lichaam.

Verder heb ik eigenlijk alleen maar hele leuke reacties op mijn tatoeage gehad, in gezinnen krijg ik er ook vaak complimenten over. Dit heeft me ook wel gerustgesteld, de eerste week dat ik weer ging werken met mijn tattoo was ik ontzettend zenuwachtig (ik dacht alleen maar; straks word ik ontslagen).

Deed het pijn?

Ik keek ontzettend op tegen de pijn van de tatoeage, ik weet nog dat ik toen ik de afspraak maakte (en dus een hele week mega nerveus thuis zat) de vraag stelde aan de shop eigenaar:”Kan ik nog iets doen als voorbereiding?” hierop kreeg ik het antwoord:”Heel veel appelsap drinken”. Ik keek hem toen heel raar aan, geloofde er natuurlijk niks van. Maar ik ontspande er wel iets meer door (op dat moment kon ik hem trouwens wel iets aan doen).

Eenmaal in de stoel, de tattoo artist die mij zou gaan tatoeëren was een vrouw. Ook dat vond ik wel iets tofs hebben. Nou had ze ook mijn broer zijn tatoeages gedaan dus ik wist dat ze goed was (hier was ik ook dood bang voor, een lelijke tatoeage). Het eerste lijntje vond ik heel spannend, maar ik zei eigenlijk meteen: “Is dit alles?” waarop zij moest lachen. De pijn vond ik ontzettend meevallen, ik had veel erger verwacht. Ik kan je ook echt niet zeggen wat voor pijn het is, een soort mesje wat over je huid schraapt, of dat je de hele tijd geprikt wordt door een naald (onbeschrijfbaar, ik kan nog gruwelijkere dingen zeggen maar geloof me; het viel echt mee).

 

Na drie kwartier zat mijn tatoeage op mijn arm, ik kon het nog niet helemaal beseffen. Ik was wel heel erg trots dat ik het gedaan had, zo ongelofelijk uit mijn comfort zone geklommen en echt iets gedaan puur voor mijzelf. Als tip van mijn broer kreeg ik mee om er die eerste nacht nog wat folie omheen te houden want de inkt zou gaan lekken. Ik schrok me serieus rot de volgende ochtend want ik dacht echt dat de hele tattoo was doorgelopen en ik nu 1 grote zwarte plek op mijn arm had. Het eerste wat ik bijna de gehele eerste week dacht als ik in de ochtend wakker werd: hij zit er nog, het was geen droom. Ik heb dus ook geen moment spijt gehad.

De tattoo

De tatoeage die ik heb laten zetten is een kompas, ik heb hem wel zo vormgegeven dat de tatoeage een bijna (soort van) mandala-achtige stijl heeft. Deze stijl vind ik ontzettend mooi, vrouwelijk en ook rustgevend. Iets wat ik wel belangrijk vond, ik wilde namelijk geen zwarte donkere afbeelding op mijn arm. Ik heb ook voor enkel zwart gekozen, er zit dus geen kleur in mijn tatoeage. Heel bewust want ook in mijn dagelijks leven hou ik niet van heel veel kleur.

De plek waar hij zit is op de binnenkant van mijn linker onderarm. Wanneer ik mijn arm strek wijst het kompas ook vooruit. Ik heb bewust niet gekozen om er tekens bij te zetten van bijvoorbeeld het Noorden, ik wilde het heel strak houden en was ook erg bang dat ik letters in een bepaald lettertype snel niet mooi meer zou vinden.

De gedachte

Een tatoeage is iets wat je gehele leven blijft, ik wilde mijzelf eraan herinneren dat er altijd een weg naar geluk is. Mocht je ergens tegen aanlopen; werk gerelateerd of privé, dan is er altijd een andere weg die je wel brengt waar je wilt zijn. In jezelf blijven geloven en niet opgeven. Daarnaast heb ik altijd willen reizen, maar is dat er nog nooit echt van gekomen. Een kompas heeft natuurlijk ook een reis-tintje, en daarom voor mij ook een voornemen om meer te gaan reizen (de eerste reis heb ik dan ook al geboekt: hier lees je er over).

Maar waar komt het idee van een kompas vandaan?

Ik heb films als Pirates en Harry potter altijd erg mooi gevonden. Mijn hele jeugd zit hier ook in, nu is er niet een directe link met Harry potter. Vooral het verhaallijn dat hij nooit heeft opgegeven en het positief blijven is iets wat mij aanspreekt. In Pirates gebruikt de hoofdrol Captain Jack Sparrow gespeeld door Johnny Depp zijn kompas; die in eerste instantie kapot lijkt, om te kijken wat hij het liefst wilt. Het kompas laat hem dus zien wat zijn hart het meest begeerd. Ik heb dit altijd zo interessant gevonden, en ook jaren geleden was ik altijd al plaatjes van kompassen aan het zoeken. Ik denk dat onbewust dit allemaal van invloed is geweest waarom mijn keuze op een kompas is gevallen. De weg vinden (hier ben ik overigens in het echt mega slecht in, hoe ironisch) is iets wat je je hele leven doet.

Ik heb ook opmerkingen gekregen:”Ben je de weg kwijt?” die laat ik voor wat het is, het is tenslotte mijn lichaam en mijn tatoeage en de betekenis die er voor mij bij hoort die deelde ik eerst eigenlijk enkel met mensen die er om vroegen. De reacties waren dan ook vaak dat ze het een mooie tattoo vonden. Nu ben ik daar stiekem erg blij mee, wat als mensen je tattoo niet mooi vinden, dan ga je als je daar gevoelig voor bent (en ja dat ben ik) misschien toch sneller spijt van krijgen.

En nu?

Ik heb mijn tatoeage nu net iets langer als een half jaar, ik heb er nog geen moment spijt van gehad, toch wil ik even duidelijk maken dat dit geen blogpost is om je er toe aan te zetten om een tatoeage te nemen. Tegenwoordig word er wel eens gezegd dat je er niet bij hoort als je nog geen tattoo hebt. Wat een onzin! Voel dan ook geen druk om iets op je lichaam te laten zetten, zet enkel een tattoo als je er al langere tijd over nagedacht hebt en zeker weet dat je er gelukkiger van word.

Zoals je kunt zien is die wel licht veranderd, hij is wat donkerder geworden en de lijnen zijn iets dikker. Ik vind hem nog steeds mega mooi, en ik ben er echt heel blij mee! (dat kun je ook wel zien aan mijn blije-hoofd)

 

Er word soms gezegd dat als je er dan eenmaal 1 hebt, je verslaafd kan raken aan het laten zetten van tatoeages. Ik denk dat je hier toch echt zelf verantwoordelijk voor bent. Ja, als je 1 keer de drempel bent over gegaan dan kan een tweede tatoeage een minder grote stap zijn, maar je bent er toch echt zelf bij. Ik heb dan ook helemaal niet de behoefte om een tweede tatoeage te laten zetten. Ik zeg nooit, nooit. Maar voor nu zou ik niet weten wat, en ik zou zoals eerder gezegd nooit een tatoeage laten zetten puur omdat ik het een mooi plaatje vind.

 

Ik hoop dat ik jullie op deze manier een beetje heb kunnen duidelijk maken wat een tatoeage voor mij betekend, wat mijn tatoeage zelf betekend en hoe ik het hele proces rondom een tatoeage heb ervaren (rete spannend en vooral heel zenuwachtig dus).

Heb jij zelf een tatoeage zo ja, voel jij nu de behoefte om er meer te laten zetten? laat het dan even weten in een reactie!

Liefs,

Rosita Elise

5 thoughts on “Het verhaal achter mijn tatoeage

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.