Over mij | Fotoshoot met mijn verzorgpaard Macgic

Een tijdje terug heb ik het in mijn weekplog al verteld, het afscheid van Macgic gaat er aankomen. Natuurlijk was ik nog maar een korte periode nu weer terug in zijn leven en weer terug in het paardrijden. Vandaag wilde ik jullie mijn geschiedenis met Macgic vertellen aan de hand van foto’s van vroeger en ook door middel van een fotoshoot die wij afgelopen week hebben gedaan. Nog wat prachtige foto’s waar we altijd naar terug kunnen kijken (begin nu al weer bijna te janken).

Ik en Macgic; het verhaal.

Ik als klein paardenmeisje; als ik het goed heb ging ik ongeveer rond mijn 10e op paardrijden. Na echt een enkele les mochten mijn zus en ik al naar een hogere groep en het duurde dan ook niet lang voor we in de gevorderden groep zaten (we hadden er schijnbaar aanleg voor).

Elk weekend waren we de hele dag op de manege en bijna altijd waren we net op tijd thuis. Ik leerde een meisje kennen op stal Mandy, zij had een kleine pony die nogal baldadig was. Door haar leerde ik Mariska kennen, de eigenaresse van Macgic (Mac-Guigan). Ik hielp met poetsen en we raakten aan de praat, al snel keek ik mee met het rijden en na een hele boel weken kreeg ik de vraag of ik hem even wilde uitstappen. Dat betekende dat ik er even op mocht en op hem mocht stappen (als klein meisje van ongeveer 11 jaar was dit natuurlijk helemaal het einde). De klik was er wel tussen mij en Macgic en al snel mocht ik ook af en toe eens rijden.

Ja met zijn 2e, kan gewoon allemaal!

Aangezien Mariska een hele zware opleiding deed en later ook moest werken vroeg ze aan mij of ik haar bijrijder wilde worden. Dat hield in dat ik Macgic dan een paar dagen in de week zelf ging doen in plaats van enkel in het weekend helpen. Nou dat wilde ik wel (gelukkig mocht dat ook van mijn ouders). Ondertussen kreeg ik ook privé les op Macgic op de dinsdagavond, zodat ik steeds beter ging rijden op hem.

Wat was ik hier jong en dun!

In de weekenden deed ik nog steeds alles met Mariska samen en hielp ik haar ook tijdens wedstrijden, want ja je zou het niet denken maar Macgic is super goed in dressuur (al gaat ie er ook wel eens uit zichzelf vandoor om over hindernissen heen te springen). Uiteindelijk mocht ik ook van Mariska zelf wedstrijd-rijden. Ik schreef me in, en startte in de B. Ik, Macgic en wedstrijden was toen nog niet een hele goede combinatie, Macgic was erg sterk en ook werden tinkers in de dressuur nog niet echt gewaardeerd waardoor ik soms lagere punten kreeg dan verdiend. Toch heb ik een paar punten gereden en enkele prijzen gewonnen op het tinkerweekend in Leusden. Een weekend met wedstrijden speciaal en alleen voor tinkers, daar sprong ik er tussen uit in de lage B klasse. Mariska reed ondertussen al in de M1 en later in de M2 (al zegt dit je vast helemaal niets; maar het is best hoog aangezien de volgende stap Z is die ze ook enkele keren gestart is).

Op deze foto ben ik altijd heel trots geweest!

Op een bepaald moment moest ik ook gaan werken van mijn ouders, waardoor ik de zaterdag niet meer naar stal kon. Dat vond ik natuurlijk super jammer, maar begreep het wel. Ik ben ook nog naar een paardenkamp geweest, Mariska was daar begeleider en ik was daar dan gewoon echt op “kamp”. Elke dag een les en een bosrit, de lessen deed ik op Macgic en de bosritten op een paard van daar. Nu zei Mariska dat ik ook 1 dag met hem het bos in moest, nou dat was echt een succes (not). De regel was dat je niet voorbij de voorste mocht komen (de eigenaar van die manege) want dat was gewoon niet de bedoeling. Macgic had daar alleen schijt aan en rende er zo met mij vandoor (oeps), gelukkig kon ik hem redelijk in bedwang houden maar ik weet nog dat ik ontzettend spierpijn had na die dag omdat hij zo sterk is.

DEZE PONY HOU OP MET ME HAHA

Uiteindelijk moest ik stoppen vanwege mijn examens, ik deed eigenlijk niets aan school en mijn cijfers waren dan ook niet heel fantastisch. Mijn ouders zeiden dat ik moest minderen of stoppen, omdat Mariska iemand nodig had die vaker kon dan wat ik nog kon bieden, ben ik gestopt. Ik heb me toen een tijd goed verdrietig gevoeld, er is toch wel ineens een soort gat als je dan ineens niet meer bij je paardje kunt zijn.

Er is altijd contact gebleven tussen Mariska en mij en ik ben af en toe nog mee geweest naar Macgic, tot een paar maanden terug ik weer een keer mee ging en ik een paar weken later de vraag kreeg of ik toch interesse had om hem eventueel weer 1 a 2 keer in de week te gaan rijden/verzorgen. Ik was een blij meisje, alleen gaat dit wel werken met mijn onregelmatige werk-leven. Ik geef nu aan het begin van de week aan welke dagen ik kan; en zo stemmen we het op elkaar af. Werkt heel goed gelukkig.

Toen kwam daar het moment dat er een telefoontje was gekomen van het Paardenkamp in Soest, een soort pensioen voor paarden. Nu is hier een hele lange wachtlijst voor en ook Macgic staat al jaren (volgens mij zelfs meer dan 10 jaar) op de lijst. Als je dus weigert weet je maar nooit wanneer er dan plek is voor hem. De paarden krijgen hier alles, er loopt elke dag een hoefsmid en een veearts rond en ze kunnen heerlijk in de wei staan. Rijden wordt er niet meer gedaan, het is niet voor niets hun pensioen. Het paardenkamp werkt met heel veel vrijwilligers en je kunt er altijd heen om de paarden te zien.

Hier lees je meer over het paardenkamp te Soest

Een hele moeilijke beslissing voor Mariska aangezien ze Macgic al 18 jaar heeft (hij is nu 21). Uiteindelijk heeft ze de knoop door gehakt en gaat hij er inderdaad op 12 juni heen.

We hebben daarom nog een laatste “fotoshoot” gedaan en daar wilde ik jullie vandaag de foto’s van laten zien! (Super bedankt voor de foto’s Kim!)

Misschien vind je het helemaal niet interessant maar je ziet hier nog een hele piepjonge Rosita, dat is dan misschien wel weer grappig!

Liefs,
Rosita Elise

2 thoughts on “Over mij | Fotoshoot met mijn verzorgpaard Macgic

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.