Zo jeetje, wat is het lang geleden dat ik even rustig de tijd had om achter mijn Macbook plaats te nemen en in alle rust een artikel te schrijven. De afgelopen maanden waren regelrecht een rollercoaster, één waar mijn blog heel erg onder geleden heeft; geen content online, niet in een gezond lichaam zitten en een nieuwe baan waar ik aan moet wennen. Al met al niet zulke leuke dingen, maar ook juist weer wel (lekker tegenstrijdig Roos). Het bloggen is een ontzettende uitlaatklep maar wel een uitlaatklep die ontzettend veel tijd kost. Nu heb ik ondertussen dit stukje al 5 keer opnieuw getypt omdat ik de juiste woorden niet weet te vinden, dus ik laat het maar gewoon voor hoe het is. Vandaag ga ik even ouderwets mijn verhaal eruit typen en jou als lezer een update geven over hoe ik momenteel in het leven sta, wat er allemaal gebeurd is (ik zal het kort houden) en hoe nu verder.. lees je mee?

Een leuk feitje; Daisy is ontzettend gegroeid!!!

Mijn gezondheid – Galblaas verwijderen

Ik val maar met de deur in huis, de afgelopen maanden was ik meer in mijn bed te vinden dan ooit. Sinds een weekendje naar Berlijn (wat ontzettend leuk was met mijn moeder) stortte ik in. In de bus op weg terug naar huis kreeg ik opnieuw een galsteen koliek aanval (ik heb deze aanvallen een jaar terug ook gehad), ik dacht opnieuw dat ik dood ging. Nu werkte het ook niet mee dat ik op dat moment in een rijdende bus zat. Thank god, ben ik altijd trouw mijn medicatie overal mee naartoe blijven slepen. In Nederland gelijk afspraak bij de dokter gemaakt, die mij vrijwel meteen doorstuurde naar de chirurg. Het moment dat er dan even uit het niets tegen je gezegd wordt dat je galblaas eruit moet. Alsof je dat orgaan voor niets hebt? Nou ja, je kunt er heel goed zonder mee dus eigenlijk wel sort of. Na nog meer aanvallen, kreeg ik een datum voor de operatie. Nu waren de aanvallen heel erg vervelend maar wat mijn lichaam daarnaast deed sloeg nog veel meer binnen, ik was uitgeput. Ik sliep bijna ieder moment dat ik thuis was; op een bepaald punt (na wat een leuke dag met Lieke had moeten worden) ben ik ingestort thuisgekomen en heb ik van 15:00 tot 08:00 de volgende ochtend geslapen. Niet heel gezond zou je denken? Dokters zeiden dat het door mijn galblaas kon komen, maar dit hadden ze nog nooit meegemaakt (heb ik weer). Nog meer bloedonderzoeken (verdenkingen van Pfeiffer, vitamine B tekort etc.), gaven aan dat dat allemaal het niet kon wezen. Nu heb ik schijnbaar ooit al Pfeiffer gehad? Nooit iets van gemerkt dus dat is het gelukkig niet. Hopen dat het na de operatie dan beter werd.

Nu ben ik afgelopen woensdag geopereerd, jeetje wat een indrukken en stress heeft me dat gegeven. Ik probeerde me groot en stoer te houden hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar ik heb mezelf (en dat merkte ik ook), de dagen ervoor afgezonderd. Ik wilde eigenlijk alleen maar in mijn bed tv kijken en slapen (want dat deed ik nog niet genoeg). Om 07:15 moest ik al aanwezig zijn in het ziekenhuis, en om 07:45 werd ik naar de voorbereidingen gerold in mijn sexy ziekenhuiskleding ingerold in 2 dikke dekens. Doei mama, huilen van de stress en angst, maar daar ging ik dan. Eenmaal in de voorbereiding kreeg ik in infuus; dit viel me eerlijk gezegd nog mee. De anesthesist was ook niet vervelend om naar te kijken, en al snel werd ik in een hele koude operatiekamer gereden en zag ik ineens 7/8 mensen om mij heen staan. Uit overweldigende emoties moest ik opnieuw huilen, al deze mensen gaan mij proberen van de pijn af te helpen. Na wat geruststellende woorden werd er aan me gevraagd waar ik naar op vakantie wilde; Bali zei ik nog, maar daarna viel ik al weg? Denk ik? Geen idee, niet zoveel mee gekregen wat er daarna gebeurde.

Ik werd wakker op een uitslaapkamer, in paniek. Er was niemand, ik had ontzettend veel pijn en raakte daardoor ook in paniek. Nu weet ik dat ik soms ga hyperventileren in stress situaties, en al herinner ik me dit allemaal erg vaag (ik heb me dit laten vertellen door de verpleegsters achteraf) dus ik geloof het helemaal dat ik in paniek wakker werd. Hierdoor kreeg ik extra morfine tegen de pijn (maar schijnbaar een extreem hoge dosis). De tweede poging tot mijn ogen open doen was op de kamer waar ik mijn moeder had uitgezwaaid; en al snel zag ik haar dan gelukkig ook weer. Ik was eerlijk gezegd echt zo stoned als een garnaal, het zal er vast hilarisch uit hebben gezien. Rosita en narcose en extra morfine is niet echt een goede combinatie. Ik heb de hele dag geslapen, kreeg opnieuw medicatie tegen misselijkheid & pijn en werd pas rond een uurtje of 18:00 echt “goed” wakker; daarvoor viel ik gewoon in slaap wanneer mensen tegen mij spraken. Tussendoor wel geprobeerd iets te eten, maar dat ging ook niet heel lekker (ik zal niet in details treden). In overleg met verpleging en mijzelf keuze gemaakt om mij uit voorzorg een nachtje te laten blijven, zo kon ik makkelijker medicatie krijgen en zoals ik zelf telkens zei; maar hoe kom ik die trap op? want lopen ging érg moeizaam.

De volgende dag mocht ik gelukkig naar huis, eigen omgeving is toch wel echt een stuk lekkerder hoor. Nu zijn we al een aantal dagen verder en voel ik mij een stuk beter, de hechtingen trekken wel erg en tillen is echt niet te doen (mag je ook niet Roos). Mijn vermoeidheid is er nog; maar door narcose en een operatie krijgt je hele lichaam een ontzettende klap en daarmee ook je conditie. Ik heb al een poging gedaan tot wandelen, ben eigenwijs geweest toch even bij mijn verzorgpaard langs geweest omdat hij voorgesteld werd op het paardenkamp in Soest en heb een rolstoel ervaring in de Ikea opgedaan. Ik klaag niet, maar ik vond het vies tegenvallen; vooral die eerste 2 dagen. Die algehele narcose; wat een drama dat je je daarna echt voelt alsof er een trein over je heen is gereden en dat je lichaam echt onder je lijkt te zweven.

The good stuff

Natuurlijk zijn er wel ook leuke dingen gebeurd, als je me volgt via Instagram weet je dat ik lekker op vakantie ben geweest naar Turkije (dit was nog voor mijn operatie), nu ben ik daar niet geheel pijnloos doorheen gekomen maar ik heb er wel genoten, veel te veel lekkers gegeten en leuke herinneringen gemaakt. Veel belangrijker ik ben heerlijk bruin geworden! Wanneer mogen we weer op vakantie?

Ook ben ik natuurlijk gestart met mijn nieuwe baan op 1 September, met wat hobbels door mijn gezondheid en de vakantie hoop ik nu vanaf november echt lekker in een werk ritme te komen. Ik heb een ontzettend leuk team om me heen, collega’s die me heel welkom heten en de kinderen zijn ook heerlijk. Was het de juiste keuze om te stoppen met kraamzorg en te gaan werken in een kinderdagverblijf? JA! Met grote letters, ik vind het heerlijk dat ik weer weekenden heb; een rooster en dat ik weer samen met collega’s op de werkvloer sta.

Daarnaast heb ik ook veel leuke momenten gehad met mijn vriendinnen, ben ik dagjes weggeweest, heb ik lekker paardgereden en veel gesport en heb ik veel te veel leuke dingen gekocht die nu helaas niet meer mooi zijn voor een foto en daarmee een review haha (once a blogger, always a blogger). Ik ben mijzelf goed tegengekomen en daar heb ik van geleerd; gelukkig heb ik een heleboel lieve mensen om mij heen die er voor me zijn.

Zo dat was wel even genoeg informatie denk ik, ik ga lekker verder herstellen en ik ga ondanks mijn nieuwe drukke leven toch ook af en toe weer wat artikelen voor jullie te schrijven want dat vind ik toch ook wel erg leuk hoor. Did you miss me?

Liefs,
Rosita Elise